'Αρθρο Καταπέλτης... "Μυθοκρατία"

Του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου 
Συγγραφέα - Δημοσιογράφου

  

  Ο Παύλος Μπακογιάννης συνήθιζε να λέει: «Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Μετά την άνανδρη δολοφονία του, το πήραν σκοινί γαϊτάνι οι κοινοβουλευτικές μαριονέτες και το αναμασούν ως άλλοθι σε κάθε προσωπικό τους αδιέξοδο. Και όμως, μόνο όσοι εθελοτυφλούνασπάζονται τη ρήση αυτή. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Η δημοκρατία γεννά τα μεγαλύτερα αδιέξοδα. Σ‘ ολόκληρη την κοινωνία, η δημοκρατική επίφαση έχει γυρίσει τον κόσμο σ‘ έναν οικονομικό και πολιτικό μεσαίωνα όπου ισχύει το δίκαιο του ισχυροτέρου και μόνο αυτό. Κι όπως έλεγε ο Τσαρούχης: «Το δίκαιο ανήκει στους περισσότερους κι αλίμονο αν φωνάζουν και δυνατά».
  Και έτσι είναι. Αν στους δέκα ψηφοφόρους υπάρχουν αποδεδειγμένα έξι ηλίθιοι και τέσσερις σοφοί, κουμάντο θα κάνουν οι κρετίνοι! Γιατί να συμβαίνει όμως αυτό; Η απάντηση είναι απλή. Η δημοκρατία λειτουργεί ποσοτικά και όχι ποιοτικά, ακόμα κι αν είναι άμεση. Βέβαια, όπως αντιλαμβάνεται ο καθείς, σε μια άμεση δημοκρατία δεν θα διενοείτο πολιτικός να προδώσει το Σύνταγμα της χώρας του και να εξακολουθεί να κυκλοφορεί στην Αγορά του Δήμου. Να ψηφίζει επί παραδείγματι το αποικιακό μνημόνιο της διεθνούς αλητείας και με θράσος να το εμφανίζει ως πράξη αλληλεγγύης. Ούτε θα ηδύνατο να ευτελίζει τη λαϊκή ετυμηγορία με ανηθικότητες του τύπου: «Δεν γνώριζα το μέγεθος του ελλείμματος».
  Δυστυχώς δεν διαθέτουμε ούτε άμεση δημοκρατία ούτε «έμμεση», παρά μόνο το κακέκτυπο μιας αντιπροσωπευτικής, γι‘ αυτό και οι «Ανδρες» -με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου και όχι της ανατομίας- μας τελείωσαν. Κοινώς, επτωχεύσαμεν από λεβέντες. Σήμερα είναι η εποχή των ανδρεικέλων. Της απόλυτης ιδεολογικής ομογενοποίησης, όπου το μοναδικό ιδανικό εκάστου γραικύλου που σταβλίζεται εντός της κομματικής περίφραξης, είναι να μεταφερθεί μια μέρα από τα ορεινά έδρανα στο θώκο του υπουργικού καιροσκοπισμού. Γι‘ αυτό και όταν έχουν «δημοκρατικά αδιέξοδα» κλείνουν τη Βουλή και όποτε επιθυμούν να τα παραγράψουν προφασίζονται πως εφημερεύουν.

  Μετά την πτώση της χούντας, άλλη μια φορά το 1974 ανακοινώθηκε κυβερνητικό σχήμα μέσα στην άγρια νύχτα. Ο πρόσφατος μεταμεσονύχτιος ανασχηματισμός μάς άφησε όλους ενεούς. Αναμέναμε κάτι συνταρακτικό να συμβεί στο βασίλειο της Δανιμαρκίας και τελικά πληροφορηθήκαμε πως ο πρωθυπουργός ενημέρωνε τον υπερασπιστή των κατωτέρων λαϊκών στρωμάτων κύριο Λοβέρδο για το νέο του υπουργείο. Αυτόν που απαγόρεψε ακόμα και σε γιατρούς του ιδιωτικού τομέα να υπογράψουν συλλογική σύμβαση εργασίας με τον εργοδότη τους, που ουδόλως θα επιβαρυνόταν έστω και κατά ένα σεντς το υπάρχον δημόσιο έλλειμμα.
  Και γιατί άραγε να τον μεταθέσει; Αν όντως απέτυχε ο αστέρας των βραδινών δελτίων, μετά της ορντινάντσας του (λέγε με Κουτρουμάνη), όφειλε ο πρωθυπουργός να τον στείλει σπίτι του. Διαφορετικά αν πέτυχε, θα έπρεπε να συνεχίσει το έργο του στο υπουργείο που διηύθυνε. Θα μου πείτε τώρα, και με το δίκιο σας, αν δεν ανακατευόταν η τράπουλα με τα μπουμπούκια της κομματικής πλειοψηφίας, πώς θα έλαμπε το άστρο της λαοπρόβλητης σοσιαλίστριας κυρίας Μιλένας Αποστολάκη; Θα μπορούσε η κυρία Αννα Νταλάρα να εφαρμόσει τη γραμμή του συζύγου της που προέτρεπε προ καιρού τον εργάτη Στράτο: «Τρέξε γρήγορα βρε Στράτο να γραφτείς στο συνδικάτο»; Φοβάμαι πως θα πάγωνε η τσιμινιέρα και ίσως καθυστερούσε η Σοσιαλιστική Διεθνής να δώσει την πρέπουσα απάντηση στο ερώτημα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα;».
  Ο πρόεδρος του πράσινου ήλιου έχει αποδείξει στην πράξη πως απεχθάνεται τις καθυστερήσεις. Οταν εκλέχθηκε αρνήθηκε ακόμα και το δώρο των 100 πρώτων ήμερων που συνήθως προσφέρεται σε όλα τα παιδία όταν παίζουν με τα κουβαδάκια τους στην άμμο την κυβέρνηση. Η μόνη του καθυστέρηση ήταν που δεν ζήτησε γρήγορα δάνειο όταν ανέλαβε. Αλλά και σ‘ αυτό υπάρχει η δικαιολογία πως έπρεπε πριν «βυθιστεί ο Τιτανικός» να το αναγγείλει με αλλεπάλληλα SOS ο καμαρότος κύριος Παπακωνσταντίνου, ώστε να προστρέξουν τα παραπλέοντα απούλητα σκάφη του Σαρκοζί και τα μισογερμένα υποβρύχια της Μέρκελ. Αλλωστε, όπως όλοι θυμόμαστε, είναι τόσο γρήγορος που ακόμα και την αλυσίδα στο ποδήλατό του την αλλάζει με το χέρι εποχούμενος, για να μη χάνει χρόνο. Λογικό είναι ο κύριος Πεταλωτής να καλιγώνει ψύλλο σε μια κυβέρνηση που υποστηρίζει πως «η πολιτική που εφαρμόζουμε είναι ενάντια στην ιδεολογία μας».
  Τι πολιτικός ανδραποδισμός για να εξευμενισθεί το σαρκοβόροτραπεζικό σύστημα! Πόσο ελάχιστος φαίνεσαι, όταν φτύνεις τον όρκο σου πως θα υπερασπίζεσαι την Πόλη σου και αντ‘ αυτού παραδίδεις τα ηνία στην τρόικα των απατεώνων και στο ΔΝΤ για το οποίο στις 3-6-2009 έλεγες: «Το ΔΝΤ καταδικάζει τις χώρες από τις οποίες περνά σε μόνιμη υπανάπτυξη». Καμαρώστε ανδρεία ανδρός!
  Αν αυτό δεν θεωρείται εσχάτη προδοσία, τότε ποια άλλη είναι χειρότερη αυτής; Πόση άλλη δημαγωγία να αντέξει αυτός ο τόπος απ‘ τις οικογένειες Παπανδρέου, Καραμανλή, Μητσοτάκη και δε συμμαζεύεται; Είναι δυνατόν η Ελλάδα που υποδέχθηκε όλο το μεταναστευτικό κύμα της Ασίας, της Αφρικής και των πρώην σοβιετικών χωρών, σήμερα να μεταναστεύει τα παιδιά της στο Μόναχο και όπου να ‘ναι στα Τίρανα, γιατί αυτό υπαγορεύουν στον κύριο Παπανδρέου οι προϊστάμενοί του;
  Αν νιώθει Ελληνας, όχι εθνικιστικά, αλλά με την ευρύτερη έννοια του πολιτισμικού ελληνισμού, ας διαβάσει λίγο Θουκυδίδη μπας και ανοίξει τα μάτια του. Αν πάλι νιώθει Εβραίος, καθότι προέρχεται από τις σπουδαίες οικογένειες των Μινέικο και Τσαντ, ας διδαχθεί από τον αγώνα της επιβίωσης του ταλαιπωρημένου εβραϊκού λαού. Αν, τέλος, νιώθει Αμερικανός, ας ερμηνεύσει τα χαρακτηριστικά της πανσπερμίας των λαών να συνυπάρχουν σε ένα έθνος 234 ετών που, αντίθετα με την καραμέλα της παγκοσμιοποίησης, αυτό συνεχίζει να γιγαντώνει την εθνική του οντότητα. Αν πάλι δεν τον βοηθούν οι παραπάνω προτροπές, τότε ας παρακολουθήσει τα σεμινάρια του Ερντογάν «πολιτική και αυτοσεβασμός» απ‘ τον εξυπνότερο ηγέτη στην Ευρώπη και όχι μόνο, που βάζει την Τουρκία σε τροχιά ευρωασιατικής δύναμης.
  Αν ούτε τότε καταφέρει να διδαχθεί πώς κυβερνάται μια χώρα, ας μη μας βασανίζει άλλο. Ας υπογράψει γρήγορα την παράδοση των φυσικών μας πόρων, ας παραλάβει μερικές εκατοντάδες τεθωρακισμένων και καταδιωκτικών απ‘ τα ευρωπαϊκά αρπακτικά με το προσωνύμιο «εταίροι», και ας συνεργαστεί με τους φίλους του οικολόγους για να διασώσει γρήγορα το περιβάλλον απ‘ τους καρκινογόνους ρύπους των καπνιστών. Αλλωστε μια γλάστρα χασισάκι στο μπαλκόνι του ο καθένας μπορεί να φυτέψει, δεν έχουμε ανάγκη τις καπνοβιομηχανίες φίλτρου. Μονάχα, οτιδήποτε έχει κατά νου ας το πράξει γρήγορα, τώρα που η οικονομική του πολιτική αποδίδει σε ληστείες,ανθρωποκτονίες, κλεισίματα καταστημάτων, ανεργία και σε αύξηση καταθλιπτικών συμπτωμάτων.
  Επειδή όμως και τα πιο αστεία ανέκδοτα τελειώνουν πάντα μετά τα χαχανητά των ακροατών, ωραία τον ακούσαμε μέχρι στιγμής, ωραία γελάσαμε μαζί του με τα «λεφτά που υπάρχουν», καλά μελαγχολήσαμε με τον αδελφό του Νίκο όταν δήλωνε πως «ο πόλεμος του Ιράκ θα φτηνύνει το πετρέλαιο», ας μας επιτρέψει τώρα… και ωραία να κλάψουμε.
  Και για τούτο, δεν φταίει αυτός, ούτε ο ανεκδιήγητος Καραμανλής ο οποίος ετράπη σε φυγή σαν τον Αρχίλοχο τον Πάριο που πέταξε την ασπίδα του για να σώσει το τομάρι του. Ο Παριανός ποιητής συμπεριφέρθηκε έτσι γιατί ήταν μισθοφόρος, ο παραθεριστής της Ραφήνας τι ήταν; Μήπως πρωθυπουργός και δεν το ήξερε;
  Κάπως έτσι όμως θα πετάξει την ασπίδα του και ο Γιωργάκης, όταν κάποια μέρα η Fyrom θα απαιτεί το Θερμαϊκό ως επίνειο των Σκοπίων και η Σόφια την Καβάλα ως την έβδομη επαρχία του σλαβισμού. Κι όταν η Αλβανία ταυτόχρονα με τους οντάδες των Τσάμηδων θα ορέγεται τα Γιάννινα, την Αρτα, την Αμφιλοχία, και η φίλη μας Τουρκία μετά την αναμενόμενη οσονούπω απενοχοποίησή της για τα Κατεχόμενα θα γιορτάζει τα αθλητικά της κύπελλα στην πλατεία της Κομοτηνής, ο Γιώργος, με τον Παμπούκη, τον Δρούτσα και την κυρία Δραγώνα θα οργανώνουν το νέο ΠΑΚ στο Ιλινόις των ΗΠΑ. Ο,τι περίπου έκανε στη γερμανική Κατοχή ο παππούς του στο Κάιρο και ο πατέρας του που συνελήφθη από τους μεταξικούς με το προσωνύμιο «κόκκινος Ανδρέας», ενώ ήταν ο μοναδικός που απελευθερώθηκε, για να τον αναλάβουν μετέπειτα οι μακαρθικοί αντικομουνιστές, να τον σπουδάσουν στο Χάρβαρντ και κάμποσα χρόνια αργότερα επί χούντας, οι ίδιοι Αμερικανοί να τον βγάλουν αλώβητο και ατσαλάκωτο απ τις φυλακές Αβέρωφ. Και όλα αυτά, για να τους βρίζει μεταπολιτευτικά ως δήθεν αντιαμερικάνος, διαγράφοντας Καράγιωργες, Κωτσάκηδες και άλλους αγωνιστές με ήθος που δεν ετρέφοντο με χλωροφύλλη για να πρασινίσουν, αλλά είχαν όλοι τους σημάδια από τα κάτεργα που ο ίδιος ουδέποτε γνώρισε.

  Οταν θα έρθει λοιπόν εκείνη ημέρα, ο Γιώργος, ο Αντρίκος και ο Νίκος με το αμερικανικό τους διαβατήριο δεν θα έχουν ανάγκη να δραπετεύσουν ως «Τριανταφυλλίδηδες» όπως ο θείος του χαλαρού Μακεδόνα, αλλά ως Αμερικανοί πολίτες… παιδιά της διασποράς.

  Αναρωτιέται άραγε κανείς απ‘ όλους αυτούς, γιατί οι χώρες με τις οποίες συνορεύουμε, στα βιβλία των λυκείων τους αναφέρονται απαξιωτικά για την Ελλάδα με σελίδες οραματισμού ελληνικών εδαφών ως αρχαία δικά τους, ενώ στον τόπο μας επιχειρείται από αργυρώνητους δημοσιογράφους να θεωρηθούν οι Ελληνες ρατσιστές και εθνικιστές, σε περίπτωση που διαφωνήσουν ακόμα και με μια παράγραφο της κυρίας Ρεπούση; Και μάλιστα να βαπτίζονται έτσι οι Νεοέλληνες που φοβούνται να πάνε στην Ομόνοια μετά τις 6 το απόγευμα; Μέχρι πότε όποιος σχολιάζει την γκετοποίηση των κατοίκων της Πατησίων θα θεωρείται υποχρεωτικά συνομιλητής του Ανθιμου, των χρυσαυγιτών και του Γεωργιάδη;

  Συμφωνώ πως και τα ελληνικά βιβλία αντιστοίχως γράφουν ανακρίβειες ή αποσιωπούν γεγονότα, όπως επί παραδείγματι, καθαγιάζουν το Βασίλειο Βουλγαροκτόνο ή αποκρύπτουν γεγονότα από την Αλωση της Τριπολιτσάς. Με μια διαφορά. Η Ελλάδα ούτε μια φορά δεν μίλησε για τις δικές της μειονότητες. Η κυρία Κιουλμπεγιάζ Καραχασάν μπορεί να δηλώνει Τουρκάλα και να επιλέγεται για υπερνομάρχης Θράκης απ‘ το ΠΑΣΟΚ, αλλά ο Πατριάρχης της Ορθοδοξίας πρέπει να είναι υποχρεωτικά Τούρκος πολίτης. Και όμως, τους Ελληνες επιχειρούν να χαρακτηρίσουν ρατσιστές, που προτείνουν την είσοδο των βαλκανικών χωρών στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ακόμα κι εκείνων που έχουν διαπράξει γενοκτονίες σε βάρος της!

  Πένες βουτηγμένες στην προδοσία, για μια βίλα στην γκλαμουριά της Εκάλης, ακόμα και τις πιο αριστερές φωνές τις βγάζουν μιλιταριστικές. Δημοσιογράφοι του κώλ...που κάθονται σούζα μπροστά στη σύζυγο του Πάγκαλου όταν αρθρώνει τριάντα «εγώ» σε μια της πρόταση.

  Αλλά ποια Αριστερά να βρεις σύμμαχό σου σήμερα; Αυτήν που διαθέτει πενήντα συνιστώσες και άλλες τόσες συνισταμένες; Μήπως την άλλη, που είναι μεν ξεκάθαρη αλλά επιλέγει μοναχικό ταξίδι, ή εκείνη με τις οικολογικές ψευδαισθήσεις που χρηματοδοτούν τα οικονομικά λόμπι; Την Αριστερά των παιδιών του Πολυτεχνείου που το «εδώ Πολυτεχνείο» μεταλλάχθηκε σε «εδώ Χρηματιστήριο»; Αυτονόητο είναι ότι δεν μπαίνω καν στον κόπο να αναφερθώ στους κουκουλοφόρους τρομοκράτες, τους κουμπουροφόρους που αφαιρούν ζωές, όσες προκηρύξεις κι αν βγάζουν, ό,τι κι αν λένε. Αυτοί απλώς είναι δολοφόνοι.

  Αραγε πόσοι γνήσιοι αριστεροί, που πιστεύουν στην ουσία της Αριστεράς που είναι η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η γενναιοδωρία, έχουν αράξει απογοητευμένοι σπίτι του κι ακούνε την 3η συμφωνία του Γκούσταβ Μάλερ;

  Αλήθεια, πού υπάρχει η διέξοδος στις δημοκρατίες, αείμνηστε Παύλο Μπακογιάννη; Στις κωλοτούμπες του γραφικού και όντως ρατσιστικού ΛΑΟΣ που ψηφίζει το μνημόνιο και μετά το καταγγέλλει; Στη σιαμαία δικομματική λοβιτούρα όπου ο ένας κλέβει, ο άλλος παραγράφει, και οι δυο τους εναλλάσσονται σε τακτά χρονικά διαστήματα, ή στον επίτιμο τότε πεθερό σας που σήμερα ζητά «να γίνει και η Ντόρα πρωθυπουργός γιατί το δικαιούται»;

  Ε, λοιπόν, όλοι οι γέροντες δικαιούνται συντάξεις που δούλευαν μια ζωή και όχι μόνο η κυρία Μαρίκα που ζει πλουσιοπάροχα και διορίζει απλώς παιδιά στο Κοινοβούλιο. Και δυστυχώς σήμερα, τις συντάξεις ακόμα και των αναπήρων τις εξευτελίζει με την ψήφο της υπέρ του μνημονίου και η σύζυγος που είχατε εν ζωή.

  Και ξέρετε γιατί, αείμνηστε Μπακογιάννη; Για να τραβήξει το χαλί του αντιπάλου της Αντώνη Σαμαρά, όπως το τράβηξε κι αυτός το 1993 στον μπαμπά της. Και όλοι εμείς αργοπεθαίνουμε σαν χώρα για να υλοποιηθεί, εν τέλει, η άποψη του Χένρυ Κίσινγκερ, όπως την εξέφρασε τον Σεπτέμβριο του 1994 σε ξενοδοχείο της Ουάσιγκτον, στο ελιτίστικο ακροατήριό του: 

  «Ο λαός των Γκρεκών είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευθεί. Γι‘ αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθεί να συμμορφωθεί. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του [σημειώστε Γιώργος], την θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε την δυνατότητά του να αναπτυχθεί [σημειώστε ΔΝΤ], να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μην μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μας».

  Ξέρω, ξέρω, αγαπητοί κύριοι αναγνώστες, θα ισχυρισθείτε πως αυτό έχει διαψευσθεί από τον ίδιο.

Βεβαίως και διαψεύσθηκε, αλίμονο να μην το διέψευδε ο νεκροθάφτης των λαών. Μόνο που ο ίδιος ο αιματοβαμμένος «νομπελίστας της ειρήνης» Χένρυ Κίσινγκερ, έχει πει και κάτι άλλο που δεν αμφισβητείται: «Η πολιτική είναι σαν το μετρό των Παρισίων. Το ενενήντα τοις εκατό είναι υπόγειο και μόνο το δέκα τοις εκατό στο φως».

  Πείτε μου, αείμνηστε Παύλο Μπακογιάννη, εσείς που ισχυριζόσασταν πως «στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα», στη δημοκρατική Ελλάδα τι φταίει και εφαρμόσθηκε τόσο πιστά το γράμμα του Κίσινγκερ; Αν αφαιρέσουμε τη θλιβερή περίοδο της χούντας απ‘ την όποια ευτυχώς απαλλαχθήκαμε, τα υπόλοιπα χρόνια τα ζήσαμε με δημοκρατικές κυβερνήσεις. Τουλάχιστον έτσι λένε τα χαρτιά.
  Αν και προσωπικά το θεωρώ ειρωνεία να μας θέτει ερωτήματα ο Γιώργος, του τύπου «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», καθώς σ‘ αυτό έχει απαντήσει αξιόπιστα προ πολλού η Ρόζα Λούξεμπουργκ και όχι μόνο ο Κορνήλιος Καστοριάδης με τον Κλωντ Λεφόρ, για χάρη της μνήμης σας θα δεχθώ ότι «στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα».

  Συμφωνήστε όμως κι εσείς μαζί μου, από εκεί που είσαστε, ότι για να αντιμετωπίζουμε σήμερα τόσα αδιέξοδα… προφανώς δεν έχουμε δημοκρατία. Διαφορετικά η θέση σας είναι εσφαλμένη.

  Μην ανησυχείτε… άκουσα καλά τη ρήση του Ταμερλάνου που μόλις μου είπατε στ‘ αυτί και την προσυπογράφω:

  «Κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν».


Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Κυριακής 19/9