Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ

Είμαστε εδώ
Χωρίς να είμαστε
Αναπνέουμε
Περπατάμε
Μισούμε
Αγαπάμε
Αγοράζουμε
Πουλάμε
Μόνο και μόνο
Για να δικαιολογούμε
Την απουσία μας
Πως μπορεί να ονομάζεται
Ένας κόσμος
Φτιαγμένος από σκιές
Ανύπαρκτων σωμάτων
Οι καθρέφτες αποτυπώνουν
Εντυπώσεις δυνατών ψευδαισθήσεων πόνου
Είμαστε όλοι
Ασθενικά αιμορραγούντα φαντάσματα
Μάταια προσπαθούμε ν' αφήσουμε τα χνάρια μας
Για την εποχή των πραγμάτων
Που θα ακολουθήσει
Τη δικιά μας εποχή των σκιών


 
 

ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΟΥΜΕ

Προτείναμε τα μελανιασμένα στήθη μας
Στα ξωτικά των λεωφόρων
Ουρλιάζαμε από κατάνυξη
Δαιμονισμένοι
Στις τακτικές ολονύχτιες λατρείες μας
Εγώ και οι φίλοι μου
Είχαμε τους θεούς με το μέρος μας
Τίποτα δε φαινόταν πως μπορούσε
Να σκορπίσει τα σκονιμένα μας στέμματα
Εγώ κι οι φίλοι μου
Ατρόμητοι βασιλιάδες των σκοταδιών
Μονάχα ο χρόνος απεδείχθη
Σταθερός και ανελεήτος εχθρός
Μας κατατρόπωσε
Τώρα μπορείτε ανέμελοι να ψιθυρίζετε
Τις νυσταγμένες μελωδίες σας
Στα σοκάκια που κληρονομήσατε
Μα θα ξανάρθουμε
Κι αλίμονό σας
Θα ξανάρθουμε


 
 

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ

Μας ξύπνησαν οι πόθοι κάποιου εξόριστου παράφρονα θεού
Ερχόμαστε ουρλίαζοντας
Κι αλίμονο
Σ' όποιον νομίζει πως μπορεί στο διάβα μας ν' αντέξει
Οι ψευδαισθήσεις θα καούν
Θα φύγουν απ' τη μέση
Οι λέξεις θα ηττηθούν
Η κατανοήση θα θριαμβεύσει

Ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΦΟΥΚΑΡΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Είμαι ο εκλεκτός φουκαράς της ζωής
Οπλισμένος με πληγές - τσιγάρα - διαβατήριο - συνάλλαγμα
Περνάω ελεύθερα από τη μια δίασταση στην άλλη
Και επιστρέφω γκρινιάζοντας
Σε δυσδιάστατες άγραφες σελίδες

ΑΓΝΩΣΤΗ Χ

Με σκαλίζεις σαν ξερό χωράφι
Κι ό,τι σάπιο κι άχρηστο βρίσκεις το αγαπάς
Το χρυσάφι μου το πετάς στα σκουπίδια
Αναλογίζομαι την ώρα που θα φεύγεις
Νομίζοντας πως πήρες ό,τι ήθελες να πάρεις
Δίχως ποτέ να σου περάσει απ' το μυαλό
Πως πήρες ό,τι σου άξιζε να πάρεις


 

ΜΙΑ ΕΥΧΗ

- Κάνε μια ευχή με μια λέξη
                              - Όχι πόνος
- Μα αυτές είναι δύο
                              - Στ' αρχίδια μου 

ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΒΟ

Κι ο πιο μεγάλος φόβος μου φοβάται
                                                                      μην και δεν τον φοβηθώ 

"Καταραμένη γυναίκα, μου 'μαθες τόσα πολλά.. .. δεν πρόκειται να σ' το συγχωρήσω ποτέ"

"Να παραιτηθούν οι νεκροί απο το δικαίωμα για ζωή"

Ποίηση...

Ω! Δεν αντέχω το καλύτερο

Μα ούτε το χειρότερο μπορώ να υπομένω

Κι ελπίζοντας σε κάτι που δε θα 'ναι πιθανό

Μα ούτε και απίθανο

Κάθομαι εδώ και περιμένω

Ποίηση...

Πριν αρχίσουν όλα
Είχαν κιόλας αρχίσει
Πριν φτάσω ήμουν ήδη εκεί
Τα ίχνη μου και ο δρόμος προϋπήρχαν
Τ' ακολούθησα
Βρήκα ένα σπίτι στις φλόγες
Μπήκα μέσα και του 'βαλα φωτιά.